Ja tak miałem… po moich licznych prośbach do dyrektora, aby zatrudnić dodatkową osobę(nie wyrabialiśmy się i zostawaliśmy na bezpłatnych nadgodzinach), podjąłem decyzję o poszukaniu nowej pracy. Ku mojemu zaskoczeniu pracę znalazłem w tydzień i to o 1200zł netto więcej, dumny z siebie złożyłem wypowiedzenie w kadrach, za 3dni dzwoni(centrala 500km od mojego miejsca pracy) dyrektor, że jeśli chcę coś ugrać tym wypowiedzeniem to nie ma kasy na podwyżkę i mogę je wycofać w każdej chwili, nawet w ostatni dzień pracy. Odpowiedziałem, że nie o kasę chodzi, że informowałem od pół roku co mi się nie podoba i nawet głupiego meila nie wysłał, aby coś poprawić.
Zbliża się ostatni tydzień mojej pracy. W nowej pracy skierowanie na badania, papierki do zapoznania na e-mail, a w obecnej dzwoni dyrektor ”ponegocjujemy może!” mówię z góry, że nie chcę negocjować, chcę po prostu odejść(nie wiedział o nowej pracy) no i rzucił czymś, co zostanie mi na zawsze w głowie… „nie wygłupiaj się, damy Ci stówkę brutto więcej i będzie ok”
Normalnie żal mnie ogarnął, poczułem się jak gówno. Właśnie to był ten plaskacz i mimo ogromnego sentymentu do firmy coś we mnie pękło, a zarazem utwierdziło w przekonaniu, że zwalniając się postępuję słusznie, słusznie dla samego siebie.
Przedostatni dzień, dzwoni dyrektor z propozycją 1000 brutto, w głowie odezwał się sentyment i myśl „a może by tak…”, ale szybko pojawiło się wspomnienie 100zł brutto i odrzuciłem. Dyrektor powiedział, że miło było mu ze mną pracować i zawsze mogę wrócić.
W nowej robocie siedzę już piąty rok i za nic jej nie zmienię ❤️ chyba, że coś grubego odj*bię i polecenie zwolnienia przyjdzie z góry <- słowa obecnego kierownika 😂
