Najpierw niedouczony i niekompetentny poprosił (choć to nadużycie – adekwatniejsze było „wymusił”), żebym wykonała za niego robotę, wprowadzając dane do systemu, a następnego dnia gdy robiłam to co on nakazał, tak jak nakazał będąc z nim niemalże co chwila na słuchawce, ten wpada do biura krzycząc, że przekroczyłam moje kompetencje, przekroczyłam uprawnienia, należy wyciągnąć konsekwencje. On wcale mi nic takiego nie mówił, nie prosił nie zlecał.
5 minut później twierdzi już, że prosił, ale on się rozmyślił, więc ja powinnam się domyślić, że mam tego nie robić i że on nie wiedział, że ja jednak robię.
Telefony? jakie telefony. Ja powinnam się domyślić, że mam tego nie robić, on myślał, że ja tak z ciekawości dzwonię, pytam i w ogóle. ale teraz to już się skończyło, konsekwencje wyciągnąć trza! No, wyciągnę sama, ale nie konsekwencje, a lekcję.
Następnego dnia cyk, ja składam wypowiedzenie, bo to nie pierwsza akcja, a ja nie dam się poniżać. Ale jak to? Ale że niby co? Że ja mobbinguje? To za mocne słowa, a ty nie histeryzuj, bo takie sytuacje w życiu będą się zdarzać, więc anulujemy wypowiedzenie i my cię nie zwolnimy,ok?
Cóż, ja nie zmieniłam zdania, pracuje w całkowicie innym miejscu (przejściowo), za to z pensją kilkaset złotych więcej, nic mnie po godzinie mojej pracy nie obchodzi, nie mam durnowatych poleceń niezgodnych z zakresem obowiązków i prawem pracy i w końcu po pracy jestem radosna, a nie z migreną.
Happy End tylko dla mnie, bo szefuńcio jak się dowiedział, że musi przejąć moje obowiązki, bo nie zatrudnią nikogo na moje miejsce, to bardzo szybko spie*rdzielił na L4.
To jest historia, która mnie ostatecznie poruszyła, jednak niecały rok pracy z tym panem, który nic nie potrafił ze swych obowiązków, był gburem i zakompleksionym maminsynkiem, który się wyżywał na wszystkich, którzy potrafią coś w życiu i coś sobą reprezentują, sprawił, że mam sporo historii.
