Praca w miejscu, gdzie zdrowie psychiczne PONOĆ na pierwszym miejscu. Jak zaczynałam prace już słyszałam opinie – uciekaj bo Cię wykończą. Ale nieeee ja oczywiście – nie może być tak źle przecież Ci ludzie zajmują się leczeniem innych.
Szef chyba miał wszystkie możliwe zaburzenia. Jeśli nie liżesz dupy nie masz szans na awans. Robiłam tak zajebistą robotę, ze wszyscy współpracownicy byli w szoku, że to stanowisko dało się ogarnąć. Gdy już pracowałam sporo czasu bez awansu poprosiłam o podwyżkę. Dowiedziałam się ze firmy na to nie stać.
Oczywiście współpracownicy mają zakaz mówienia ile zarabiają, ale Ci zaufani wymienili się info, ze podwyżki dostali po 15%… byłam mega zła, ale cóż, próbowałam później drugi raz – nie bo covid… inni znów po 10%.
Zaszłam w ciąże – i tu hit- szef się obraził, przestał odzywać. Jak tylko pojawiałam się obok- udawał, ze mnie nie ma, nie odpowiadał na powitanie a nawet pytania dotyczące pracy 😅 w 5 miesiącu nie mogłam wytrzymać presji i złej atmosfery poszłam na l4.
Dodatkowo nawarstwiły się problemy z córką (podejrzenie wady genetycznej) Za niedługo kończy mi się rodzicielski. Poszłam na rozmowę do firmy, bo chcieli obgadać jak ma wyglądać nasza współpraca. Dostałam wypowiedzenie – oczywiście nie od szefa, bo on dalej na mnie foch… od razu usunęli mnie z grup firmowych. Nie mogłam nawet pożegnać się z zespołem.
Tak właśnie zostałam bezrobotna z małym dzieckiem po tym jak tyrałam jak debil bo chciałam być dobrym pracownikiem.
Art. 1868. § 1. Kodeksu Pracy: „Pracodawca nie może wypowiedzieć ani rozwiązać umowy o pracę w okresie od dnia złożenia przez pracownika uprawnionego do urlopu wychowawczego wniosku o obniżenie wymiaru czasu pracy do dnia powrotu do nieobniżonego wymiaru czasu pracy, nie dłużej jednak niż przez łączny okres 12 miesięcy. Rozwiązanie przez pracodawcę umowy w tym czasie jest dopuszczalne tylko w razie ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy, a także gdy zachodzą przyczyny uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika”.