Pracowałem w Januszexie, zaczynałem od pomocnika produkcji kończąc na wykwalifikowanym operatorze maszyn. Tym wyjściem przed szereg nie wyszedłem najlepiej. Podwyżka 70gr na godzinę to była standardowa podwyżka przy nabyciu wyższych kwalifikacji i branie odpowiedzialności za maszyny.
Dałem z siebie robić jelenia gdzie trzeba było wyrabiać ścisłe normy, każda minuta w plecy musiała być pisemnie wytłumaczona.
Wyjście na przerwę lub do toalety tylko jak załatwiłem sobie zastępstwo. Jakiekolwiek prośby o urlop kończyły się stwierdzeniem „Jest dużo roboty, musisz pogadać z kolegami co Cię zmieniają, czy nie przyjdą na nadgodziny.”
Prośba o podwyżkę w związku z podwyższonym nakładem pracy? „Dostałeś przecież 70 groszy podwyżki.”
Czara goryczy przelała się przed weekendem majowym lider ogłosił załodze, że mamy wolne. Wypisać urlopy… Z wyjątkiem kolegi. Tym kolegą byłem ja. Oznajmiłem, że idę na chorobowe. Raz, że przepisy zabraniają pracować jednej osobie na hali, dwa nie chce być wiecznie frajerem.
Po powrocie z L4 nie obyło się bez wygarniania typu, w jakim świetle stawiam firmę i że nie doceniam warunków, jakie stwarza mi zakład. Przy okazji zostałem pozbawiony premii za bieżący miesiąc…
Postanowiłem, że przebranżowię się i zapisałem się na pewien kurs. Po zdaniu egzaminów i informacji, że zostanę przyjęty do nowego miejsca pracy od razu położyłem wypowiedzenie wraz ze zwolnieniem lekarskim.
Nie miałem ochoty szkolić nowej osoby na moje miejsce i bardzo chciałem usłyszeć ten trzask czterech liter przełożonych. „Strzelasz sobie w kolano” to stwierdzenie usłyszałem zamykając za sobą drzwi. Trzeci rok pracuje w firmie dla której rzuciłem ten syf, i przez ani jeden dzień nie poczułem, że w tej pracy się wypaliłem.
