Międzynarodowa firma IT, która szuka zdalnych pracowników w tanich krajach jak Polska a oferuje ich pracę w USA. Mają mnóstwo ogłoszeń na LinkedIn, co chwilę na te same wysokie stanowiska (ilu w firmie może być potrzebnych Chief Architects?) z bardzo wysokimi stawkami, 2-3 razy wyższymi niż w Polsce. Aplikuję.
Pierwszy test przechodzę śpiewająco, potem dostaję zadanie – program do napisania w 24 godziny. Ten program to jakieś monstrum, w normalnej pracy robiłbym to przez 2 tygodnie co najmniej. Jakoś sobie radzę, wprawdzie nie wszystko jest gotowe, ale coś tam jest.
Przechodzę dalej. Kolejna rozmowa, wygląda na to że nikt tego programu nie oglądał, wystarczyło, że go wysłałem. No dobra.
Na moją prośbę dostaję umowę do wglądu. Z umowy wynika, że wszystko cokolwiek od tego momentu napiszę do końca świata jest własnością firmy. Dodatkowo muszę zainstalować program, który co 10 minut będzie robił zdjęcie mojej twarzy i rejestrował każde kliknięcie. Płacą tylko za czas kiedy patrzę się w monitor i stukam w klawiaturę, a nie za pójście do ubikacji na przykład.
Zwolnić mogą mnie w każdej chwili. Bo w ogóle to to nie jest umowa tylko oświadczenie na które mam się zgodzić na ekranie, kiedy dostanę pierwsze zadanie. Nikt mi jej nie podpisze, po prostu mam się zgodzić i wystawiać im faktury na b2b. I wcale nie mam gwarancji uzyskiwania zadań, bo oni dają mi tylko dostęp do miejsca, gdzie składam swoje CV i mam czekać na zadania. Za czekanie nie płacą. A w ogóle to dadzą mi tę szansę, ale na niższym stanowisku, gdzie pensja już jest przeciętna.
Skojarzyło mi się to z fermą brojlerów, gdzie każdy kurczak jest karmiony przez rurkę, nie może się ruszyć, kupę robi pod siebie, a na końcu zostaje tłustym kawałkiem mięsa. Uciekłem.
