Chcę zmienić pracę, więc wysyłam CV, gdy widzę interesującą ofertę. Nie robię tego często, gdyż nie szukam na gwałt – ot, uważam, że może być lepiej.
Ostatnimi czasy dostałam telefon, zostałam zaproszona na „wstępną rozmowę kwalifikacyjną”. Udało się ustawić dogodny termin dla obu stron.
Na miejscu pierwsze co – patrzenie to na zdjęcie w CV, to na mnie i tak kilka razy.W końcu padło:
– To naprawdę pani?
– Tak, to ja.
– Na pewno?
– Tak, na pewno. Nie widać podobieństwa?
– Widać, ale na zdjęciu, znaczy na żywo jest pani szczuplejsza i ma krótkie włosy.
– Tak, możliwe. A proszę mi przypomnieć, do kiedy zbierali państwo aplikacje?
– Do 30 kwietnia, a co to ma za znaczenie?
– Mamy już trzecią dekadę maja. Przez ten czas mogłam schudnąć, utyć, włosy zrobić trwałą, pofarbować na sinopapuziasty albo ściąć na jeża. A ja nieco schudłam, nawet nieznacznie, a włosy mam inaczej ułożone.
– Pani wygląd to pani prywatna sprawa. My w firmie nie potrzebujemy nieautentycznych osób, przykro mi.
To kolejny argument za tym, by zrezygnować ze „standardu” na zdjęcie w CV – człowiek ma prawo zmienić fryzurę z dnia na dzień, kobieta może mieć zgoła inny makijaż (tak, makijażem można wiele zmienić 😉 ), mężczyzna może zgolić zarost. Zmieni się wygląd, ale nie będzie to świadczyło ani o braku autentyczności, ani o fałszu w dokumencie aplikacyjnym, ani tym bardziej o cechach niezbędnych do wykonywania pracy.
Nie ma czegos takiego jak „standard na zdjecie w CV” – to jest wymysl roznych agencyjek rekrutacyjnych oraz pracodajcow ktorzy sie ich sluchaja. Jakis czas temu na pewnym duzym portalu w dziale z artykulami o pracy widzialem w przeciagu cos okolo trzech misiecy dwa artykuly – w jednym wysmiewano ludzi, ze MAJA zdjecie w CV, w drugim ze NIE MAJA zdjecia w CV.
Ja wchodzac na rynek pracy 12 lat temu zdecydowalem, ze nie mam zamiaru miec zdjecia w CV. Zdarzalo mi sie nawet aplikowac do pracy gdzie pracodajca potrafil napisac w ogloszeniu, ze CV ma byc ze zdjeciem i mimo to dostawalem zaproszenia na rozmowy i oferty pracy. Howgh!