Kiedyś w urzędzie pracy zapytali mnie czy byłabym zainteresowana bezpłatnym kursem. Jako że pracy szukałam dość długo, powiedziałam że każda forma pomocy się przyda. Dodałam że mam doświadczenie w gastronomii i w sklepie też pracowałam, byłam też pracownikiem biurowym. Myślałam, że jak powiem IM mniej więcej gdzie szukam pracy to takie kursy mi przypadną. Nie liczyłam na bóg wie co.
Pani urzędniczka stwierdziła, że nie radzę sobie z rozmową kwalifikacyjną i na taki kurs mnie wysłała. Nigdy nie dostałam od nich skierowania na jakąś rekrutację, ale stwierdzili, że to tutaj jest problem i po tym kursie dostanę pracę wszędzie. Sam kurs był najbardziej januszowy i piekielny. Jakiś facecik tłumaczył mi i kilku zgromadzonym na tym kursie jak mamy odpowiadać na potencjalne pytania pracodawców.
I tu podam przykłady. Jeżeli pracodawca pyta mnie ile chcę zarabiać to mam mówić, że najniższą krajową albo tyle, co wszyscy. Centralnie tak ten facet kazał nam odpowiadać.
Niezależnie od branży, wykształcenia, doświadczenia, mamy mówić, że najniższa krajowa jest dla nas najlepsza. Na pytanie o nadgodziny mamy odpowiadać, że jesteśmy dyspozycyjny zawsze. Jakaś kobieta z grona powiedziała, że ma 3 dzieci I że nie będzie mogła robić nadgodzin i co ma powiedzieć temu pracodawcy? Facecik odpowiedział że powinna się zastanowić co jest ważniejsze praca czy dzieci. Bez komentarza.
Cały kurs miał narrację poświęć się dla pracy, i tak dalej. Facecik sugerował nam, że powinniśmy obniżyć nasze oczekiwania finansowe. W końcu ktoś nas doceni. Jakbym słyszała swojego ojca, który 25 lat pracował w jednym miejscu bez podwyżki bez perspektywy bez rozwoju. Facecik mówił też, że jak złapiemy jakąś pracę to lepiej się jej trzymać bez względu na wszystko. Lata do emerytury się odłożą.
