Kilka lat temu pracowałem na punkcie sprzedaży akcesoriów do telefonu. Pomijając fakt, że szkolenie trwało dwa tygodnie w innym mieście, a cwaniaczki poza noclegiem nie zapewnili diety krajowej, to już na samym początku od rozpoczęcia pracy na punkcie w moim mieście zostałem miło poinformowany, że jeżeli utarg ze sprzedaży podczas mojej zmiany się nie zwiększy, to te rozmowy telefoniczne nie będą takie miłe.
Tak się też stało. Ja rozumiem, że można nie być zadowolonym z tego, że pracownik nie wyrabia minimalnego utargu dziennie, ale chyba wiadomo, że jak nie ma zwyczajnie klientów, to nic nie mogę na to poradzić.
Na moje nieszczęście mój zmiennik osiągał znacznie lepsze wyniki. Można to uzasadnić nie tylko tym, że miał ode mnie większe doświadczenie w handlu ode mnie, ale też tym, że zwyczajnie na jego zmianie przychodziło więcej ludzi.
Nie tłumaczy to jednak tego, w jaki sposób byłem traktowany przez pracodawcę, zwłaszcza że zatrudnił on mnie jako osobę młodą i bez doświadczenia świadomie.
I tak już na koniec jeszcze wspomnę, bo do dzisiaj mnie to śmieszy. Przy każdej miłej rozmowie byłem pouczany i otrzymywałem różne wskazówki, które miały mi pomóc sprzedać klientowi daną rzecz.
Jedną z takich wskazówek była zasada „zacznij od najdroższego, żeby później zaproponować coś tańszego”. Szansa na sprzedaż wtedy ma rosnąć. Tak też się starałem robić.
Gdzieś pod koniec mojej dwumiesięcznej kariery handlowca, wcześniej wspomniany pracodawca, przyjechał na wizytę, żeby popatrzeć jak pracuję. Nie dość, że nie dał mi podejść do klienta, to w dodatku, jak mi się już udało „dorwać” klienta, który był w stanie zapłacić trochę więcej pieniędzy, to mi się wj*bał i zaproponował produkt z najniższej półki za najniższą cenę. Sklejacie akcję? XD
